علىاىهماى رحمت توچه آيتى خـــــــــــــــدارا

محمدحسين شهريار

علىاىهماى رحمت توچه آيتى خـــــــــــــــدارا
كه بماسوا فكندىهمه سايه همـــــــــــــــــــارا

دل اگرخدا شناسىهمه دررخ علىبيـــــــــــــــن
به علىشناختم من به خداقسم خـــــــــــــــــــدارا

مگراى سحاب رحمت توببارىارنــــــــه دوزخ
به شرارقهرسوزد همه جان ما ســـــــــــــــوارا

برواى گداى مسكين درخانه علـــــــــــــــــىزن
كه نگين پادشاهىدهدازكرم گـــــــــــــــــــــدارا

بجزازعلى كه گويد به پسركه قاتل مــــــــــــــن
چو اسيرتست اكنون به اسيركن مـــــــــــــــدارا

بجزازعلى كه آرد پسرى ابوالعجــــــــــــــــايب
كه علم كند به عالم شهداى كـــــــــــــــــــربلارا

چو بدوست عهد بندد زميان پاكبــــــــــــــــازان
چوعلى كه مى تواند كه به سربرد وفـــــــــــارا

نه خدا توانمش خواند نه بشرتوانمش گفــــــــت
متحيرم چه نامم شه ملك لافتـــــــــــــــــــــى را

به دوچشم خونفشانم هله اى نسيم رحمــــــــــت
كه زكوى اوغبارى به من آرتوتيــــــــــــــــــارا

به اميد آنكه شايد برسد به خاكپـــــــــــــــــــايت
چه پيامها سپردم همه سوزدل صبــــــــــــــــارا

چو تويى قضاى گردان به دعاى مستمنـــــــدان
كه زجان ما بگردان ره آفت قضــــــــــــــــــارا

چه زنم چوناى هردم زنواى شـــــــــــوق او دم
كه لسان غيب خوشتر بنوازد اين نـــــــــــــوارا

همه شب دراين اميدم كه نسيم صبحگاهــــــــى
به پيــــــــــــــــام آشنايى بنوازد آشنــــــــــــــارا

زنواى مرغ يا حق بشنو كه دردل شـــــــــــــب
غم دل به دوست گفتن چه خوش اســـــــت شهريارا

شعر از

حكيم كسايى مروزى

مدحت كن وبستاى كسىراكه پيمبــــــــــــــــــر
بستودوثناكرد وبدودادهمه كـــــــــــــــــــــــــــار

آن كيست بدين حال و كه بوده اســت و كه باشد
جزشيرخداوندجهان،حيدركــــــــــــــــــــــرار؟

اين دين هدى رابه مثل دايــــــــــــــــره اى دان
پيغمبرمامركزوحيدرخط پرگـــــــــــــــــــــــار

علم همه عالم بـــــه على داد پيمبـــــــــــــــــــر
چون ابربهارى كه دهد سيل به گلــــــــــــــزار

يا علي ذاتت ثبوت قل هو الله أحد
نام تو نقش نگين أمر الله الصمد
لم يلد أز مادر گيتي ولم يولد چو تو
لم يكن أز نبي مثلت له كفو أحد